Հովհաննես Թումանյան

Հովհաննես Թումանյան ՀՐԱԺԵՇՏ Այստեղ ահա կըբաժանվենք. Մնաս բարյավ, սիրելի. Այսպես ես չեմ ցավել երբեք Դառնությունով սիրտս լի Այստեղ ահա քեզ թողնում եմ Եվ չգիտեմ, ուր կերթաս. Կասկածներից ես դողում եմ... Թող պահպանե քեզ աստված Ա՛խ, առանց քեզ տխուր կյանքիս, Օրը տարի կդառնա, Բայց ուր լինիս, դարձյալ հոգիս Շուրջդ պիտի թրթռա Մնաս բարյավ, բայց միշտ հիշիր, Որ քեզ շատ եմ կարոտել. Եվ տեսության ժամի համար Չըմոռանաս աղոթել Օ՛, լո՛ւռ կաց, ընկե՛ր. այդ ի՞նչ ես երգում. Ինչո՞ւ ես խաղաղ հոգիս փոթորկում Ուրախ օրերի սիրելի երգով Եվ սիրտս վառում անցյալի կրակով... Քո ձայների հետ վաղուց հեռացած Մի ուրիշ պատկեր մտքումս երևաց. Ահա, կենդանի կանգնեց առաջիս, Եվ, ահա, դարձյալ կարոտ ականջիս Հնչում է նորա ձայնը սրտալի, Որպես երբեմն, երբ սիրված էի Եվ մտքումս ահա լուսավորվեցան Հին ցնորքներս, անցքեր զանազան, Գծերը հոգուս ծանոթ դեմքերի, Տեսարանները հայրենի երկրի, Այն օրհնյալ երկրի, ուր մի ժամանակ Վայելում էի լիուլի հրճվանք... Բայց զրկված եմ ես այժմ բոլորից. Դու հիշեցնում ես կորուստս նորից՝ Երջանկությունս մռայլ վիճակում Եվ այդպես անգութ սիրտս կտրատում... Ո՛հ, ներում եմ քեզ, չեմ հանդիմանում. Չըգիտես, հոգիս, թե ի՛նչ ես անում. Սակայն մի՛ երգիր այդ երգը ինձ մոտ, Թո՛ղ, երգիր ուրիշ մի երգ անծանոթ

Сообщение № - 33: От Генералиссимус "ADMIN".   Հովհաննես Թումանյան ԽՐՃԻԹՈՒՄ Մանուկները գոռում-գոչում, Լալիս էին աղեկեզ. -Նանի՛, նանի՛, հաց ենք ուզում, Վե՛ր կաց, նա՛նի, հաց տուր մեզ: Հիվանդ նանը տեղի տակին Ծանր տընքաց տըխրալի. -Մենք հաց չունենք, ես ձեզ մատաղ, Ապին գնաց հաց բերի։ -Չէ՛, խաբում ես, սուտլիկ նանի, Դու ասացիր՝ քարափին Երբոր զարկի շողքն արեւի, Հաց կըբերի մեր ապին: Արեւն եկավ անց էլ կացավ, Մենք սոված ենք դեռ էսպես. Նա՛նի, նա՛նի, հաց ենք ուզում, Վե՛ր կաց, նանի, հաց տուր մեզ: -Հաց չի գտել ձեր ապին դեռ, Տուն չի գալիս սեւերես. Քիչ էլ կացեք, իմ բալիկներ, Հիմի այնտեղ կերթամ ես... Մի մեծ ապի կա երկնքում, Նա շատ ունի այնտեղ հաց... Նա ձեզ այնքան շատ է սիրո՜ւմ... Նա չի թողնիլ ձեզ սոված... Կերթամ այնտեղ, նրան կասեմ, Որ սոված եք, իմ բալեք, Ձեզ համար շա՜տ-շա՜տ հաց կուզեմ, Որ դուք ուտեք, լաց չըլեք.. Ասավ, սեղմեց սովալըլուկ Զավակներին իր լանջին, Ու շըրթունքի վըրա դալուկ Սառավ համբույրը վերջին: Կըռներն էլ ետ չըբացվեցան Բազմաչարչար մայրիկի. Աչքը փակեց ու հավիտյան Գընաց, որ հաց ուղարկի: Մանուկները գոռում, գոչում, Լալիս էին աղեկեզ. -Նա՛նի, նա՛նի, հաց ենք ուզում, Վե՛ր կաց, նա՛նի, հաց տուր մեզ: