Russia has recalled its ambassador to Ukraine over what it described as the deteriorating situation in the country.

Moscow has condemned the removal of President Viktor Yanukovych, who was dismissed by MPs on Saturday.

Ukraine's newly appointed interim president, Olexander Turchynov, says the country will now focus on closer integration with the EU.

Mr Yanukovych's rejection of an EU trade deal in favour of closer ties with Russia had triggered the unrest.

EU foreign policy chief Catherine Ashton is due to arrive in Kiev on Monday to discuss EU support "for a lasting solution to the political crisis and measures to stabilise the economic situation".

US Secretary of State John Kerry has said the US strongly supports the Ukrainian parliament's vote to impeach Mr Yanukovych and call elections, the central demand of months of protests.

On Sunday, he said the vote offered "the best and most promising path forward to restore peace and stability", according to a statement.

Ստեղծագործություններ[խմբագրել]

Վերնատան անդամները 1903 թ-ին՝Ավետիք Իսահակյան, Ղազարոս Աղայան, Հովհաննես Թումանյան (նստած) և Լևոն Շանթ, Դերենիկ Դեմիրճյան (կանգնած)։

Թումանյանը գրել է իր առաջին պոեմը 12 տարեկան հասակում, երբ սովորում էր Ջալալօղլու դպրոցում։ Թումանյանը գրել է բանաստեղծություններ, պոեմներ, քառյակներ, բալլադներ, պատմվածքներ ու հեքիաթներ, ակնարկներ, քննադատական ու հրապարակախոսական հոդվածներ։ Նա սկսել է ստեղծագործել 80-ականների կեսից։ Լայն ճանաչում է ձեռք բերում «Բանաստեղծություններ» հավաքածուի (1-2 հատոր, 1890-92) լույս տեսնելուց հետո։

Թումանյանն իր ստեղծագործություններով հեղաշրջում է կատարել հայ բազմադարյան գրականության մեջ։ Նրա լեզուն և մտածողությունը պարզ են, ժողովրդական։ Նա խորությամբ է արտացոլել հայ ժողովրդի հոգեբանությունը, մտքերն ու ձգտումները։ Թումանյանն իր քնարերգության մեջ արծարծել է հայրենասիրական, սոցիալական, քաղաքական, փիլիսոփայական, սիրային թեմաներ։ Իրական կյանքի պատկերն ու սոցիալական անարդարության դեմ խտացված բողոքն են արտահայտված «Գութանի երգը», «Խրճիթում» և այլ բանաստեղծություններում։ «Հին օրհնություն» բանաստեղծությունը հայ ժողովրդի վշտի, ձգտումների ու երազանքների խտացումն է։ «Հայոց լեռներում» բանաստեղծության մեջ, խոսելով հայ ժողովրդի դարավոր պատմության, մաքառումների և տանջալից ուղու մասին, հավատով է պատկերել հայրենիքի անպարտելի ու ստեղծագործ ոգին.

Ու մեր աչքերը նայում են կարոտ՝ Հեռու աստղերին Երկնքի ծերին, Թե ե՞րբ կըբացվի պայծառ առավոտ՝ Հայոց լեռներում, Կանաչ լեռներում։

«Հայրենիքիս հետ» բանաստեղծությունը Թումանյանը գրել է Մեծ Եղեռնի օրերին. նրա յուրաքանչյուր տունը մեր պատմության ու գոյափիլիսոփայության յուրօրինակ խտացում է։ Առաջին 2 քառատողերում «Զարկված ու զրկված, ողբի ու որբի հայրենիքի» պատկերներն են, իսկ երրորդը և չորրորդն ավարտվում են «Լույսի և հույսի, նոր ու հզոր հայրենիք» արտահայտություններով։

Թիֆլիսի տունը, որտեղ ապրել է Հովհաննես Թումանյանը։

Թումանյանը գրականության զարգացման հիմնական աղբյուրներ համարել է բանահյուսությունը՝ լեգենդները, առակներն ու ավանդությունները, հեքիաթները («Աղավնու վանքը», «Չարի վերջը», «Գառնիկ ախպերը», «Մի կաթիլ մեղրը» և այլն)։ Այս սկզբունքով են ստեղծված նաև «Սասունցի Դավիթ» (անավարտ), «Թմկաբերդի առումը» պոեմները, «Ախթամար», «Փարվանա» բալլադները։

«Հառաչանք» (անավարտ), «Լոռեցի Սաքոն», «Մարոն» և «Անուշ» պոեմներում պատկերել է հայ նահապետական գյուղը՝ իր բարքերով, սովորույթներով, սոցիալ-կենցաղային հակասություններով։ «Անուշ» պոեմում հավերժական ու անմահ սիրո հուզիչ պատմություն է։ Հերոսուհին՝ Անուշը, կորցնելով իր սերը, կորցնում է նաև հոգեկան հավասարակշռությունը, չի կարողանում այլևս ապրել «պաղ ու տխուր» աշխարհում և իրեն նետում է գետը՝ վիշտը խառնելով Դեբեդի ալիքներին։ Պոեմում Թումանյանը քննադատել է գյուղի հնացած, քարացած սովորույթները և նեղմիտ պատվախնդրությունը։

Թումանյանը մշակել է 2 տասնյակից ավելի հայկական ժողովրդական հեքիաթներ («Տերն ու ծառան», «Ոսկու կարասը», «Ձախորդ Փանոսը», «Անբան Հուռին», «Քաջ Նազարը» և այլն), փոխադրել այլ ժողովուրդների հեքիաթներ։ Նա տիեզերքի, հավերժի, կեցության ու գոյաբանական խնդիրներ է քննել իր քառյակներում, որտեղ անձնական ապրումների ընդհանրացումներով հասել է համամարդկային արժեքների գնահատման.

Տիեզերքում աստվածային մի ճամփորդ է իմ հոգին. Երկրից անցվոր, երկրի փառքին անհաղորդ է իմ հոգին. Հեռացել է ու վերացել մինչ աստղերը հեռավոր, Վար մնացած մարդու համար արդեն խորթ է իմ հոգին։

Հայ արձակի լավագույն էջերից են Թումանյանի պատմվածքները, որոնք մեծ մասամբ նվիրված են գյուղին, կենցաղին, բնությանը։ «Գիքորում» քաղաքի բարքերին զոհ դարձած գյուղացի պատանու ողբերգական պատմությունն է։ Պատմվածքում պատկերված են դարի նյութապաշտությունը և մարդու վեհ երազանքների փլուզումը։

Թումանյանը գրել է նաև մանկական բանաստեղծություններ, «Շունն ու կատուն», «Անբախտ վաճառականները» լեգենդները, չափածո և արձակ այլ գործեր։ Հզոր ներշնչանքով է գրված «Սասունցի Դավիթ» պոեմը, որտեղ Թումանյանը պատկերել է հայ ժողովրդի ազատաբաղձ ոգին։

Թումանյանը մասնակցել է «Լուսաբեր» դասագրքի և «Հայ գրողներ» քրեստոմատիայի ստեղծմանը։ Իր հոդվածներում արծարծել է հասարակական կյանքի, գրականության, բանահյուսության, հայոց լեզվի ու բարբառների զարգացման հարցեր, գրել է ուսումնասիրություններ Նահապետ Քուչակի, Նաղաշ Հովնաթանի, Խաչատուր Աբովյանի և նրա «Վերք Հայաստանի» վեպի, Սայաթ-Նովայի, հայ հերոսական էպոսի պատմական արմատների մասին։ Թարգմանել է Ալեքսանդր Պուշկինի, Ջորջ Բայրոնի, Միխայիլ Լերմոնտովի, Հենրի Լոնգֆելլոյի և ուրիշների գործերից։ Թումանյանը ծավալել է նաև հասարակական և գրական լայն գործունեություն։

Ժառանգություն[խմբագրել]

Հովհաննես Թումանյանի շիրիմըԽոջիվանքում։

Թումանյանի ստեղծագործությունները ժողովրդականացել են, լույս են տեսել տարբեր նկարիչների պատկերազարդումներով, վերածվել երգերի։ Նրա գործերի հիման վրա Արմեն Տիգրանյանը գրել է «Անուշ» (ըստ համանուն պոեմի), Ալեքսանդր Սպենդիարյանը՝ «Ալմաստ» (ըստ «Թմկաբերդի առումը» պոեմի) օպերաները, նկարահանվել են բազմաթիվ մուլտիպլիկացիոն («Ձախորդ Փանոսը», «Սուտլիկ որսկանը» և այլն) ու գեղարվեստական («Անուշ», «Գիքորը», «Տերն ու ծառան», «Չախ-Չախ թագավորը») ֆիլմեր։

Թումանյանի տուն-թանգարանը Դսեղում։

Թումանյանի բազմաթիվ երկեր թարգմանվել են ռուսերեն, ուկրաիներեն, բելառուսերեն, վրացերեն, տաջիկերեն, ուզբեկերեն, լիտվերեն,անգլերեն, պարսկերեն, իտալերեն, իսպաներեն, հունարեն, արաբերեն, ճապոներեն, շվեդերեն, չինարեն, ղազախերեն և այլ լեզուներով։ 1980 թ-ին սահմանվել է Հայաստանի գրողների միության Թումանյանի անվան ամենամյա մրցանակը։ 1957 թ-ին օպերայի և բալետի թատրոնի շենքի առջև՝ Թատերական հրապարակում, կանգնեցվել է նրա հուշարձանը։ Հետևյալ վայրերը անվանվել են ի պատիվ Հովհաննես Թումանյանի՝^[1]

Հայաստանում.

Թումանյանը գրել է իր առաջին պոեմը 12 տարեկան հասակում, երբ սովորում էր Ջալալօղլու դպրոցում։ Թումանյանը գրել է բանաստեղծություններ, պոեմներ, քառյակներ, բալլադներ, պատմվածքներ ու հեքիաթներ, ակնարկներ, քննադատական ու հրապարակախոսական հոդվածներ։ Նա սկսել է ստեղծագործել 80-ականների կեսից։ Լայն ճանաչում է ձեռք բերում «Բանաստեղծություններ» հավաքածուի (1-2 հատոր, 1890-92) լույս տեսնելուց հետո։

Թումանյանն իր ստեղծագործություններով հեղաշրջում է կատարել հայ բազմադարյան գրականության մեջ։ Նրա լեզուն և մտածողությունը պարզ են, ժողովրդական։ Նա խորությամբ է արտացոլել հայ ժողովրդի հոգեբանությունը, մտքերն ու ձգտումները։ Թումանյանն իր քնարերգության մեջ արծարծել է հայրենասիրական, սոցիալական, քաղաքական, փիլիսոփայական, սիրային թեմաներ։ Իրական կյանքի պատկերն ու սոցիալական անարդարության դեմ խտացված բողոքն են արտահայտված «Գութանի երգը», «Խրճիթում» և այլ բանաստեղծություններում։ «Հին օրհնություն» բանաստեղծությունը հայ ժողովրդի վշտի, ձգտումների ու երազանքների խտացումն է։ «Հայոց լեռներում» բանաստեղծության մեջ, խոսելով հայ ժողովրդի դարավոր պատմության, մաքառումների և տանջալից ուղու մասին, հավատով է պատկերել հայրենիքի անպարտելի ու ստեղծագործ ոգին.

Ու մեր աչքերը նայում են կարոտ՝ Հեռու աստղերին Երկնքի ծերին, Թե ե՞րբ կըբացվի պայծառ առավոտ՝ Հայոց լեռներում, Կանաչ լեռներում։

«Հայրենիքիս հետ» բանաստեղծությունը Թումանյանը գրել է Մեծ Եղեռնի օրերին. նրա յուրաքանչյուր տունը մեր պատմության ու գոյափիլիսոփայության յուրօրինակ խտացում է։ Առաջին 2 քառատողերում «Զարկված ու զրկված, ողբի ու որբի հայրենիքի» պատկերներն են, իսկ երրորդը և չորրորդն ավարտվում են «Լույսի և հույսի, նոր ու հզոր հայրենիք» արտահայտություններով։

Թիֆլիսի տունը, որտեղ ապրել է Հովհաննես Թումանյանը։

Թումանյանը գրականության զարգացման հիմնական աղբյուրներ համարել է բանահյուսությունը՝ լեգենդները, առակներն ու ավանդությունները, հեքիաթները («Աղավնու վանքը», «Չարի վերջը», «Գառնիկ ախպերը», «Մի կաթիլ մեղրը» և այլն)։ Այս սկզբունքով են ստեղծված նաև «Սասունցի Դավիթ» (անավարտ), «Թմկաբերդի առումը» պոեմները, «Ախթամար», «Փարվանա» բալլադները։

«Հառաչանք» (անավարտ), «Լոռեցի Սաքոն», «Մարոն» և «Անուշ» պոեմներում պատկերել է հայ նահապետական գյուղը՝ իր բարքերով, սովորույթներով, սոցիալ-կենցաղային հակասություններով։ «Անուշ» պոեմում հավերժական ու անմահ սիրո հուզիչ պատմություն է։ Հերոսուհին՝ Անուշը, կորցնելով իր սերը, կորցնում է նաև հոգեկան հավասարակշռությունը, չի կարողանում այլևս ապրել «պաղ ու տխուր» աշխարհում և իրեն նետում է գետը՝ վիշտը խառնելով Դեբեդի ալիքներին։ Պոեմում Թումանյանը քննադատել է գյուղի հնացած, քարացած սովորույթները և նեղմիտ պատվախնդրությունը։

Թումանյանը մշակել է 2 տասնյակից ավելի հայկական ժողովրդական հեքիաթներ («Տերն ու ծառան», «Ոսկու կարասը», «Ձախորդ Փանոսը», «Անբան Հուռին», «Քաջ Նազարը» և այլն), փոխադրել այլ ժողովուրդների հեքիաթներ։ Նա տիեզերքի, հավերժի, կեցության ու գոյաբանական խնդիրներ է քննել իր քառյակներում, որտեղ անձնական ապրումների ընդհանրացումներով հասել է համամարդկային արժեքների գնահատման.

English beutiful places of Armenia

In ancient times, the village built a beautiful Garni architectural complex - a monument to the history of Armenia antiquity fortress of Garni. It was situated on a high rocky cliff, surrounded on three sides by deep gorges of the almost vertical cliffs. With the flat side erected a strong wall in 26 m height of large basalt blocks connected by iron straps and sealed with lead. For nearly seven centuries, the fortress was the residence of the kings of Armenia.At the fortress was located and one of the few remaining pagan temples in Armenia Hellenic era - Sun temple dedicated to the god Mithra (known in the region as Myhr), built in I century AD Greek slaves builders. During an earthquake XVII. the church was severely damaged, but in the middle of the XX century. this historic site has been completely restored. In the era of Christianity Armenian kings used the Temple of the Sun as a summer residence, or "Hou

Armenia - a beautiful mountainous country, one of the oldest in the world. In VI. its territory is the state of Urartu. Each era has left its mark in Armenia ancient and beautiful historical and architectural monuments. All this enormous historical and cultural heritage recovering beautiful natural places - beautiful mountains, crystal lakes, flowering alpine meadows, green valleys, dense forests.

CHRISTIANITY IN ARMENIA Armenia is a country of old legends and Biblical stories. It is said that on his descent from Ararat, Noah first stepped onto this land and as a result of his blessings and Christian faith, Armenia has survived many foreign invasions through centuries and is a thriving republic presently. Armenia has hundreds of unique Christian monuments, amazing sites, waterfalls, Skyscraping Mountains and wonderful people with rich heritage and warm hospitality. The blue Lake Sevan and a shining sun almost eight months of the year will be your friendly guide throughout Armenia. Even the fruits carry the spice and smell of the sun. You will find in Armenia a society rich with cultural and artistic life, surrounded by beautiful architecture. In 2001 Armenia celebrated the 1700th anniversary of the adoption of Christianity as a state Religion. The history of Christianity in Armenia refers to the time when Christ's Apostles St. Thaddeus and Bartholomew preached in Armenia around 100 AD. According to legend, at the end of the 3rd century King Trdat III begun persecuting Christians in Armenia. He executed a group of thirty-seven Christian virgins who had fled to Armenia to escape Roman persecution. The leader of this group was Gayane, who, along with Hripsime is revered as one of the founding saints of the Armenian Church. After committing this crime, King Trdat became insane. The sister of Trdat, Khosrovidoukht, had a dream in which a man told her that the persecution of Christians must stop. She told her brother that he would be cured if Gregory the Illuminator were released from Khor Virap, where he was imprisoned. The King agreed to release Gregory. Gregory restored Trdat's health, who adopted Christianity. In 301 King Trdat declared Christianity a state religion and Armenia thereby became the first Christian state to adopt Christianity as its religion. Later, Gregory had a vision in which Christ descended from Heaven and struck the earth at the town of Vagharshapat with a golden hammer. Following this, Gregory had a vision of a great Christian temple rising from the ashes. Gregory built a reproduction of the church. He renamed Vagharshapat as "Echmiadzin" (which means "the Descent of the Only-Begotten" in Armenian). Because of his role in bringing the light of Christ to the Armenian people, St. Gregory is called "the Illuminator" and is venerated as the patron saint of the Armenian Church.

երասան, ՀԽՍՀ և ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ 

ԱՆՁՆԱԿԱՆ ՏՎՅԱԼՆԵՐԸ 
Ծնվ. 12.11.1895թ. Նիկոմեդիա (այժմ` Իզմիթ, Թուրքիա): 
Մահ. 06.11.1961թ., Երևան, թաղված է Կոմիտասի անվ. զբոսայգու պանթեոնում: 

ԸՆՏԱՆԻՔԸ 
Լ.Հ. Ներսիսյանի հայրը: 

ԿՐԹՈՒԹՅՈՒՆԸ 
Սովորել է Կ. Պոլսի ֆրաս. Սեն-Բարբ քոլեջում, 
Ամերիկյան Ռոբերտ քոլեջում, 
Էսայան վարժարանում: 

ԿՅԱՆՔԸ 
Առաջին համաշխարհային պատերազմի (1914–18 թթ.) տարիներին ծառայել է թուրքական բանակում որպես թարգմանիչ. Մերձավոր Արևելքի երկրներում ականատես է եղել հայերի կոտորածներին: 
1922թ. հայրենադարձել է: 
Նույն թվականից եղել է Երևանի Առաջին պետական թատրոնի (այժմ՝ Գաբրիել Սունդուկյանի անվան թատրոն) դերասան: Թատրոնում հղկված և բյուրեղացած դերասանական տաղանդով նա դարձել է հայ բեմի և կինոյի առաջնակարգ դերասաններից, արժանացել համաժողովրդական ճանաչման ու սիրո: 

ՆՎԱՃՈՒՄՆԵՐԸ 
1923 թ-ին Ներսիսյանը հայրենադարձել է: Նույն թվականից եղել է Երևանի Առաջին պետական թատրոնի (այժմ՝ Գաբրիել Սունդուկյանի անվան թատրոն) դերասան: 
Բեմական գործունեության առաջին իսկ շրջանում Ներսիսյանն ստեղծել է հուզական ու անմիջական հզոր կերպարներ: Նա վերամարմնավորման արվեստի մեծ վարպետ էր, որին միաժամանակ մատչելի էին ողբերգական, դրամատիկական, կատակերգական և գրոտեսկային (գեղարվեստական ժանր է, որտեղ ընդգծված և խտացված են կերպարի ու երևույթների հատկանիշները և համադրված՝ կատակերգականն ու ողբերգականը) դերերը: Անձնավորման արվեստի հարուստ արտահայտչամիջոցներով հավաստի և համոզիչ կերպարներ է ստեղծել թե՜ դասական, թե՜ ժամանակակից պիեսներում: 

ԴԵՐԵՐԸ 
Խլեստակովը (Նիկոլայ Գոգոլի «Ռևիզոր»), 
Հայնրիխը (Գերհարդ Հաուպտմանի «Ջրասույզ զանգ»), 
Անտոնիոն, Համլետը (Վ. Շեքսպիրի «Վենետիկի վաճառականը», «Համլետ»), 
Ժադովը (Ալեքսանդր Օստրովսկու «Արդյունավետ պաշտոն»), 
Քեբոտը (Յուջին Օ՜ Նիլի «Սերը ծփիների տակ»), 
Բերսենևը (Բորիս Լավրենյովի «Բեկում») 
Ֆալստաֆի, Օթելլոյի (Վ. Շեքսպիրի «Վինձորի զվարճասեր կանայք», «Օթելլո»), 
Պլատոն Կրեչետի (Ալեքսանդր Կոռնեյչուկի «Պլատոն Կրեչետ»), 
Էլիզբարովի (Շիրվանզադեի «Պատվի համար») 

Հայրենական մեծ պատերազմի (1941– 1945 թթ.) տարիներին Ներսիսյանն անձնավորել է Գևորգ Մարզպետունու (Մուրացանի «Գևորգ Մարզպետունի»), Սաֆոնովի (Կոնստանտին Սիմոնովի «Ռուս մարդիկ») և հայրենասիրական այլ կերպարներ: 

1940–50-ական թվականների լավագույն դերերից են 
Անհայտը (Միխայիլ Լերմոնտովի «Դիմակահանդես»), 
Պրոտասովը (Լև Տոլստոյի «Կենդանի դիակ»), 
Լիրը (Վ. Շեքսպիրի «Լիր արքա») 

Նրա գլուխգործոցներից է Պաղտասար աղբարի դերակատարումը (Հակոբ Պարոնյանի «Պաղտասար աղբար»), որը բնութագրվել է՝ «լաց՝ ծիծաղի միջից»: 

Ներսիսյանի վերջին դերակատարումը թատրոնում Մեք Գրեգորն էր (Վիլյամ Սարոյանի «Իմ սիրտը լեռներում է»): 

Ներսիսյանը հայկական կինոյի առաջին դերասաններից է. 
դերակատարումներին բնորոշ են անսպասելի և ժամանակին համահունչ լուծումները: 
Նկարահանվել է շուրջ 30 ֆիլմում՝ 
Ռուստամ («Նամուս», 1925 թ.), 
Համբո («Գիքոր», 1934 թ.), 
Պեպո («Պեպո», 1935 թ.), 
Հակոբյան («Զանգեզուր», 1938 թ.), 
Դավիթ Բեկ («Դավիթ Բեկ»,1944 թ.), 
Էլիզբարով («Պատվի համար», 1956 թ.), 
Վարունց («Առաջին սիրո երգը», 1958 թ.), 
Ղամբարյան («Ինչո՞ւ է աղմկում գետը», 1958 թ.), 
Ներսես աղբար («Տժվժիկ», 1961 թ., վերջին դերը կինոյում) և այլն: 

ՀՈՒՇԱԳՐԵՐ, ԱՆՁՆԱԿԱՆ ՓԱՍՏԱԹՂԹԵՐ, ՆԱՄԱԿՆԵՐ 
«Նրա (Հ. Ներսիսյանի) տաղանդը նման էր դիցաբանական ոսկե թռչունին, որը, չնայած այրվում ու մոխրանում է, սակայն միշտ վերածնվում է սեփական մոխրից: Նա մեծ արտիստ էր»: 
Վահրամ Փափազյան, դերասան 

«Հրաչյա Ներսիսյանը բնության այն շնորհներից է, որ մարմնավորում է վեհ մարդկայնությունը, դերասանական տաղանդն ու խորաթափանց իմաստնությունը»: 
Մարտիրոս Սարյան, նկարիչ 

ՄՐՑԱՆԱԿՆԵՐ, ՇՔԱՆՇԱՆՆԵՐ, ԿՈՉՈՒՄՆԵՐ 
1939թ. ՀԽՍՀ ժողովրդական արտիստ: 
1956թ. ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ: 
Հրաչյա Ներսիսյանի անունով Երևանում կոչվել է փողոց: 

                                                    Հովհաննես Թումանյան

Հովհաննես Թումանյան ՀՐԱԺԵՇՏ Այստեղ ահա կըբաժանվենք. Մնաս բարյավ, սիրելի. Այսպես ես չեմ ցավել երբեք Դառնությունով սիրտս լի Այստեղ ահա քեզ թողնում եմ Եվ չգիտեմ, ուր կերթաս. Կասկածներից ես դողում եմ... Թող պահպանե քեզ աստված Ա՛խ, առանց քեզ տխուր կյանքիս, Օրը տարի կդառնա, Բայց ուր լինիս, դարձյալ հոգիս Շուրջդ պիտի թրթռա Մնաս բարյավ, բայց միշտ հիշիր, Որ քեզ շատ եմ կարոտել. Եվ տեսության ժամի համար Չըմոռանաս աղոթել Օ՛, լո՛ւռ կաց, ընկե՛ր. այդ ի՞նչ ես երգում. Ինչո՞ւ ես խաղաղ հոգիս փոթորկում Ուրախ օրերի սիրելի երգով Եվ սիրտս վառում անցյալի կրակով... Քո ձայների հետ վաղուց հեռացած Մի ուրիշ պատկեր մտքումս երևաց. Ահա, կենդանի կանգնեց առաջիս, Եվ, ահա, դարձյալ կարոտ ականջիս Հնչում է նորա ձայնը սրտալի, Որպես երբեմն, երբ սիրված էի Եվ մտքումս ահա լուսավորվեցան Հին ցնորքներս, անցքեր զանազան, Գծերը հոգուս ծանոթ դեմքերի, Տեսարանները հայրենի երկրի, Այն օրհնյալ երկրի, ուր մի ժամանակ Վայելում էի լիուլի հրճվանք... Բայց զրկված եմ ես այժմ բոլորից. Դու հիշեցնում ես կորուստս նորից՝ Երջանկությունս մռայլ վիճակում Եվ այդպես անգութ սիրտս կտրատում... Ո՛հ, ներում եմ քեզ, չեմ հանդիմանում. Չըգիտես, հոգիս, թե ի՛նչ ես անում. Սակայն մի՛ երգիր այդ երգը ինձ մոտ, Թո՛ղ, երգիր ուրիշ մի երգ անծանոթ

Сообщение № - 33: От Генералиссимус "ADMIN".   Հովհաննես Թումանյան ԽՐՃԻԹՈՒՄ Մանուկները գոռում-գոչում, Լալիս էին աղեկեզ. -Նանի՛, նանի՛, հաց ենք ուզում, Վե՛ր կաց, նա՛նի, հաց տուր մեզ: Հիվանդ նանը տեղի տակին Ծանր տընքաց տըխրալի. -Մենք հաց չունենք, ես ձեզ մատաղ, Ապին գնաց հաց բերի։ -Չէ՛, խաբում ես, սուտլիկ նանի, Դու ասացիր՝ քարափին Երբոր զարկի շողքն արեւի, Հաց կըբերի մեր ապին: Արեւն եկավ անց էլ կացավ, Մենք սոված ենք դեռ էսպես. Նա՛նի, նա՛նի, հաց ենք ուզում, Վե՛ր կաց, նանի, հաց տուր մեզ: -Հաց չի գտել ձեր ապին դեռ, Տուն չի գալիս սեւերես. Քիչ էլ կացեք, իմ բալիկներ, Հիմի այնտեղ կերթամ ես... Մի մեծ ապի կա երկնքում, Նա շատ ունի այնտեղ հաց... Նա ձեզ այնքան շատ է սիրո՜ւմ... Նա չի թողնիլ ձեզ սոված... Կերթամ այնտեղ, նրան կասեմ, Որ սոված եք, իմ բալեք, Ձեզ համար շա՜տ-շա՜տ հաց կուզեմ, Որ դուք ուտեք, լաց չըլեք.. Ասավ, սեղմեց սովալըլուկ Զավակներին իր լանջին, Ու շըրթունքի վըրա դալուկ Սառավ համբույրը վերջին: Կըռներն էլ ետ չըբացվեցան Բազմաչարչար մայրիկի. Աչքը փակեց ու հավիտյան Գընաց, որ հաց ուղարկի: Մանուկները գոռում, գոչում, Լալիս էին աղեկեզ. -Նա՛նի, նա՛նի, հաց ենք ուզում, Վե՛ր կաց, նա՛նի, հաց տուր մեզ:

Your Test Results Questions: 10 Correct Anwers: 9 Your Score: 90%     To take the same test again press "Back" on your browser.   Your Total Score is VERY GOOD. You can go on to harder lessons.I will SHOW you your mistakes. I will EXPLAIN your mistakes.   First Study These Lessons: External Link: Then Take These Lesson Tests: Number of Mistakes: Am, is, are, Personal pronouns

10 Best Places to Visit in Italy

Last updated on January 21, 2014 in Italy | 7 comments

English

Located in Southern Europe, this boot-shaped country is one of the world’s most popular travel destinations for a number of reasons that include art treasures, trendy fashion, stunning landscapes, passionate people and top-class cuisine. Italy offers so much to see and do that it would take a lifetime to explore. An overview of thebest places to visit in Italy:

10Genoa

flickr/Goldmund100

Sometimes overshadowed by the popularity of world famous cities like Rome and Venice, Genoa nevertheless is one of Italy’s true hidden gems. Genoa is a classic Italian city incorporated amid rolling hills with houses of pastel colors and terra cotta roofs all mixed in with stunning churches, hanging gardens, Baroque palaces and crumbling Roman ruins. The city’s shining crown is its historic center, which features narrow, winding streets that reveal surprising gems at every turn.

Explore Genoa

9Pisa

flickr/Rodrigo_Soldon

Located along the Arno River in the northwestern region of Tuscany, the city of Pisa still bears the striking remnants of its former golden days as a commercial empire during the Middle Ages. While Pisa is best known for its famous Leaning Tower, there a lot more attractions in this city worth a visit.

Explore Pisa

8Naples

flickr/Zingaro. I am a gipsy too.

One of the busiest metropolitan cities in the country, Naples is the capital of the Campania region in Southern Italy. The city of Naples offers a treasure trove of art works and historic sites as well as a vibrant atmosphere of shops, restaurants and nightlife venues. Many favorite Italian foods originated from here such as pizza, spaghetti and parmigiana. These dishes are taken seriously in Naples and usually feature fresh, locally grown ingredients.

Վահան Տերյան. Կենսագրություն

Октябрь 4, 2012 by Yelena Sargsyan | Leave a comment

3 Ձայն

1885

Փետրվարի 9-ին (նոր տոմարով) Ջավախքի Ախալքալաքի գավառի Գանձա գյուղի քահանա Սուքիաս Տեր- Գրիգորյանի բազմանդամ ընտանիքում ծնվեց 11-րդ զավակ Վահանը` ապագա բանաստեղծ Վահան Տերյանը:

  

1892

Տեր Սուքիասը ծաղիկ հիվանդության վկայականի համար տեղեկանք վերցնելու նպատակով 1892-ին 7 տարեկան Վահանին տանում է Ախալքալաք: Տերյանն առաջին անգամ ծառ է տեսնում:

1895

Նա սկզբնական կրթությունը ստացել է գյուղի դպրոցում: Առաջին ուսուցիչը եղել է թելավցի, բարձրագույն կրթությամբ Նիկողայոս Խեչոյանը, որի մասին հաճելի հիշողություններ է պահպանել Տերյանը:

Սեպտեմբերին ընդունվում է Ախալքալաքի դպրոց: Հունվարյան արձակուրդներին գյուղ է գալիս, կտրականապես հրաժարվում է շարունակել ուսումը` խիստ հիասթափված քաղաքի մթնոլորտից:

Դեռևս 1890 եւ 1895 թվականներին Տեր Սուքիասը դիմած է լինում որդուն` Վահան Տեր-Գրիգորյանին` Լազարյան Ճեմարանում ընդունվողների ցանկում գրանցելու:

1896 թ. մարտ ամսին Թիֆլիսի առաջին գիմնազիա ընդունվելու համար քննություններ է հանձնում (այս մասին տեղեկանք կա): Հայտնի է նաև, որ երկու տարի եղել է Թիֆլիսում` Արամ եղբոր հետ, մինչև Լազարան Ճեմարանից ստացված գրությունը:

1899

Համաձայն Լազարյան Ճեմարանի վարչության գրության` ստացված հունիսի 2-ին. «Հերթը հասնելու հետևանքով պատիվ ունեմ խոնարհաբար խնդրել Ձեզ, այս տարվա օգոստոսի 12-ին ինստիտուտ հասցնել Ձեր որդի Վահան Տեր-Գրիգորյանին … քնննությունները հանձնելու…»:

Լազարյան Ճեմարանի արխիվում պահպանված մի գործում գրված է. «Մայրաքաղաքի հայկական եկեղեցիների թոշակառու Տեր-Գրիգորյան Վահան: Ծնվել է 1885 թվականի հունվարի 28-ին: Ընդունվել է երրորդ դասարան 1899 թվականի օգոստոսի 14-ին»:

1902 — 1903

Վահան Տեր- Գրիգորյանը մի քանի ընկերների հետ (Ցոլակ Խանզադյան, Պողոս Մակինցյան, Օնիկ Օհանջանյան, Մելքոն Քարամյան ) Ճեմարանում հրատարակում է «Հույս» ձեռագիր թերթը: «Թերթում Վահանը հիմնականում գրում է խմբագրական և առաջնորդող հոդվածներ: Նրան էր հատկացված նաև պոեզիայի բաժինը, որտեղ նա զետեղում է իր բանաստեղծությունները»,- հիշում է Մ. Քարամյանը: «Հույս»-ի էջերում Վահանը հանդես է եկել Շվին, Volo եւ այլ կեղծանուններով:

1903թ.-ի ապրիլի 7-ին Մոսկվայից Տերյանը առաջին նամակը գրում է քրոջը` Նաշոյին (Նախշուն Տեր-Գրիգորյան-Սիմոնյանին). «Ես ողջ եւ առողջ եմ և ցանկանում եմ ձեր բոլորի առողջությունը»:

Մայիսին Լազարյան ճեմարանի 6-րդ դասարանի սան Վահանը դժվարությամբ միջոցներ է հայթայթում և գալիս է տեսնելու հիվանդ մորը: Պարտքերի գնով վերադառնում է Մոսկվա: Հոկտեմբերին մահանում է Վահանի մայրը` Յուղաբեր Տեր-Գրիգորյանը: Վահանը ծանր է տանում մոր կորուստը: Հետագայում նրա հիշատակին է նվիրում մի քանի բանաստեղծություններ: Գրում է նաև «Էլեգիան» եւ «Անծանոթ աղջկան»:

1904

Մարտ ամսին Ավ. Իսահակյանն այցելում է Լազարյան ճեմարան: Հիշում է. «Ինձ շրջապատեցին մի քանի ուսանող աշակերտներ, որոնց մեջ էր Վահանը: Բոլորն ինձ հարցեր էին տալիս և հարցերիս պատասխանում: Վահանը լուռ ու անխոս հետևում էր մեզ` աչքը վրայիցս չհեռացնելով: Երբ խոսք էի ուղղում նրան, կարմրում էր ու շփոթվում: Մնաք բարին` Վահանը ձեռքս ամուր սեղմեց եւ շշնջաց. «Շատ ուրախ եմ, որ Ձեզ տեսա»: Ես հրավիրեցի նրան ինձ մոտ»: Մի երկու օր հետո Վահանը ընկերոջ հետ այցելում է Ավ. Իսահակյանին, ցույց է տալիս մոմլաթե կազմով հաստ տետր, որի վրա դանակի ծայրով փորագրված էր. «Արիւն»: «Մի՞թե արյան բանաստեղծություններ ես գրում»,- հարցնում է: Ավ. Իսահակյանի տարակուսանքը փարատվում է, երբ վերջից կարդում է «Նիւր»: Ճեմարանի տեսուչ Վասիլ (Բարսեղ) Գասպարյանի դուստր Աննան կոչվում է նաեւ Նյուրա, ում նկատմամբ Տերյանը սեր է ունեցել:

Դեկտեմբերին Լազարյան ճեմարանի ուսուցիչների հանգանակած գումարով Վահանը մեկնում է Կուրսկի մարզ` տեսնելու ավագ եղբորը` Ղազարոսին, ուր ընտանիքով աքսորված էր նա:

1905

Փետրվարից ճեմարանում դասերը դադարում են: Մայիսին Վահանը մեկնում է Կովկաս: Ամռանը լինում է հայրենի Գանձայում: Մի շաբաթի չափ Վահանենց ընտանիքին հյուր է լինում Ավ. Իսահակյանը: Գանձայից ոչ հեռու, Ս. Հովհաննեսի մատուռում նրանք տեսնում են շրջակա գյուղերից վարդավառի ուխտի եկած գյուղացիներին: «Նայի~ր, — ասում է Վահանն ինձ,-հիշում է Իսահակյանը,-ա~խ, ի~նչ տխուր աչքեր ունեն մեր գյուղացիները, ինչ մտահոգ դեմքեր` արևով, անձրևով այրված ու բովված: Ի~նչ դառն աղքատություն է կաթում վրաներից, բայց ուրախանում են: Բայց ի՞նչ թախծոտ ուրախություն է այս: Իբրև թե ուրախ երգեր են երգում, բայց ինչ վիշտ ու մորմոք կա նրանց ուրախ երգերի մեջ: Դարերի տառապանքն է խոսում սրանց բերանով: Այս ժողովրդին մեր ինտելիգենցիան չի կարող հասկանալ, ու՞ր մնաց օտարը: Մեր նոր գրողներից Թումանյանը և դու, միայն երկուսդ եք զգում ժողովրդին: Ձեզանից հետո կամ նոր երգ պիտի ասել կամ պիտի լռել»:

Օգոստոսի 27-ից Վահանը Մոսկվայում է. շուտով քննություններ է տալու և պարապում է: Նոյեմբեր-դեկտեմբերին Լազարյանը փակվելու պատճառով Վահանը լինում է հայրենի Գանձայում: Դեկտեմբերի վերջին ընկերոջ` Պողոս Մակինցյանի հետ մեկնում են Շիրակի գյուղերը ` դաշնակցական քարոզչական աշխատանք տանելու ժողովրդի շրջանում. կարճ ժամանակ հետո հիասթափվում է դաշնակցությունից: Գրում է «Շիրակի դաշտերից», «Ինձ թաղեք, երբ կարմիր վերջալույսն է մարում», «Կարոտ», «Տխուր զրույց», «Հրաժեշտի խոսքերից», «Մթնշաղ», «Սենտիմենտալ երգ», «Անջատման երգ» և այլ բանաստեղծություններ:

1906

Հունվարի 9-ին Ալեքսանդրապոլից գրում է Սոնա Օտարյանին. «Ավետիք Իսահակյանին բավականին մոտ ծանոթացա: Նա շատ անկեղծ մարդ է և շիտակ, այնպես որ դա արդեն նրա համար մի մեծ պլյուս է : … Ավետիքը անմիջական զգացմունքի և տրամադրության մարդ է, և իզուր կլիներ նրա մեջ որոնել փիլիսոփայական մտքի որոշ սիստեմատիկական ուղղություն: Նրա բանաստեղծություններն էլ անմիջական զգացմունքի արտահայտություններ են»: Փետրվարին Վահանը Մոսկվայում է: Մայիսի վերջին ավարտում է Լազարյան ճեմարանը, ստանում հասունության վկայական: Ամռանը մնում է Մոսկվայում: Սուղ միջոցներով մի կերպ սենյակ է վարձում և աշխատանքի մտնում մի նոտարի մոտ` ամիսը 25 ռուբլի «ռոճիկով» (աշխատավարձով): Սակայն աշխատանքը «սաստիկ ծանր էր», շուտով թողնում է այն:

Օգոստոսին ընդունվում է Մոսկվայի համալսարանի պատմաբանասիրական ֆակուլտետի ռուսաց լեզվի և գրականության բաժինը: Դեկտեմբերի 3-ի ուշ գիշերին խուզարկում են Վահանի համեստ բնակարանը: Նրա մոտ գիշերում էր Օնիկ Օհանջանյանը: Թեև ոչինչ չեն գտնում, բայց երկուսին էլ ձերբակալում են: Դեկտեմբերի 13-ին Վահանին ազատում են, ընկերը մնում է բանտում` «իբրև քաղաքականապես վնասակար անձնավորություն», որին դատ է սպասվում:

Գրում է «Էստոնական երգ», «Աշնան երգ», «Սիրտս ցավում է անցած գնացած օրերիս համար», «Աշնան մեղեդի», «Հրաշք աղջկան», «Ցանկություն» և այլ բանաստեղծություններ: «Մուրճ» ամսագրի 7, 9, 11-12 համարներում տպագրվում է Վահան Տեր-Գրիգորյանի «Էլեգիա», «Էստոնական երգ», «Ինձ թաղեք, երբ կարմիր վերջալույսն է մարում», «Աշնան երգ» բանաստեղծությունները:

1907

Մայիսի սկզբին Մոսկվայից մեկնում է Բաքու. Ճանապարհին հիվանդանում է և ստիպված կանգ է առնում Մոզդոկում ավագ եղբոր` Ղազարոսի մոտ: Մայիսից հունիսի վերջերը Վահանը Բաքվում է` Ալ. Մյասնիկյանի մոտ: Օգոստոսին Գանձայում է: 29-ին Օնիկ Օհանջանյանին գրած նամակից. «… Եվ թախիծը .. Հենց որ իջնում է մթնշաղը, գյուղը լռում է, իջնում է իրոք գերեզմանային լռություն, որը երբեմն խախտվում է նաև շների հաչոցով: Թվում է, թե գերեզմանոցում ես ապրում: Ահա հենց այդ ժամանակ է, որ անտանելի ծանր է լինում, և հոգիդ պարուրում է ճմլող, կուրծքդ ցավելու աստիճանի սեղմող թախիծը: Եվ թվում է` գիշերը վերջ չունի: Լույսի, որևէ ձայնի խելահեղ տենչը համակում է քեզ, և վախենում ես սեփական ձայնիցդ: Թախի~ծ: Անդրշիրիմյան լռություն: Անվախճան գիշեր… Ի~նչ կտայի մի անսպասելի մտերմիկ ողջույնի, հարազատ ձայնի մի հնչյունի համար… Դու երջանիկ ես, Օնի’, դու քույր ունես, քո կողքին մարդ կա, որին կարող ես վստահել խոհերդ ու անուրջներդ: Քաղցր է ունենալ մի մարդ, որը կարող է հասկանալ քեզ, որի կրծքին ազատորեն կարող ես լալ կյանքիդ, չիրականացած երազներիդ, մոլորություններիդ ու հույսերիդ ողջ դառնությունը: Դու հրաշալի մայր ունես: Ես էլ մայր ունեի, և նա ինձ կհասկանար, եթե ոչ գլխով, ապա սրտով…»:

Աշնանը Մոսկվայում գրում է «Մոսկվա, դեկտեմբերի 12», «Պայմանական թատրոն» հոդվածները, որոնք տպագրվում են «Անկախ մամուլի» 1907թ. 16 եւ 20-րդ համարներում:

Մոսկվայի Գեղարվեստական Թատրոնի (MXАT-ի) հանրահայտ ռեժիսոր Կոնստանտին Ստանիսլավսկին լազարյանցի էր: Ճեմարանի սաներն անվճար հաճախում էին ներկայացումներին: Տերյանը շատ էր սիրում թատրոն: Գրում է «Իրիկնաժամ», «Թովիչ քնքշությամբ հանգչող աշխարհում», «14 տող», «Աշնան տրտմություն», «Սև գիշերն իջավ իր անմահ գահից», «Երբ պայծառ օրդ տխուր կըմթնի», «Fatum», «Անջատման երգ», «Հրաժեշտի խոսքերից», «Կոշմարը», «Հոկտ